İsrail’in önde gelen gazetelerinden The Jerusalem Post’ta yayımlanan analizde, Türkiye’nin 7 Ekim 2023’ten bu yana İsrail’in karşı karşıya olduğu güvenlik tehditlerine yeni ve “en tehlikeli cephe” olarak eklendiği vurgulandı. Analiste göre Ankara, artık sıradan bir bölgesel aktör değil, İsrail için stratejik risk düzeyinde ciddi bir meydan okuma oluşturuyor.
Haberde, uzun yıllar boyunca İsrail ve Türkiye arasında diplomatik ilişkilerin gerilimli olsa da işbirliği alanları bulunduğu hatırlatılıyor. Ancak, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın siyasi çizgisi ve Türkiye’nin bölgesel politikasındaki yön değişikliği, Tel Aviv’deki askeri ve siyasi çevrelerin bakışında köklü bir dönüşüme yol açtı.
“Sekizinci Cephe” Tanımı ve Tehdit Algısı
Analize göre, İsrail liderliği 7 Ekim sonrası yedi farklı dış tehdidin yanı sıra, aylık olarak şekillenen bir “sekizinci cephe” olduğunu görüyor. Bu cepheyi oluşturan unsur ise Türkiye’nin bölgesel etkinliği, askeri kapasitesi ve stratejik söylemi olarak belirtiliyor. Gazetenin yazdığına göre, Türkiye bu nitelikleriyle diğer tehdit alanlarından daha tehlikeli bir poziyona yükselmiş durumda.
Jerusalem Post analizinde, Türkiye’nin İsrail, Yunanistan ve Güney Kıbrıs hattına yönelik meydan okuyucu yaklaşımı üç ana faktör üzerinden değerlendiriliyor:
- Dini dünya görüşü,
- Milliyetçi perspektif,
- Bölgesel güç arzusu.
Analiste göre bu unsurlar, Ankara’nın hem sözlü hem de politika düzeyinde daha agresif bir çizgi izlemesine neden oluyor.
Askere ve Stratejiye Dair Vurgular
Yazıda, Türkiye’nin son yıllarda askeri kapasitesini güçlendirdiğine dikkat çekiliyor. Türkiye’nin sahip olduğu güçlü ve modern donanma, İsrail için belirgin bir risk unsuru olarak değerlendiriliyor; hatta Türkiye’nin istediği takdirde İsrail’e denizden abluka uygulayabilecek kapasitede olduğu ifade ediliyor.
Ayrıca İsrail’in Suriye’nin güneyindeki hava kontrolünü elinde tutma politikasıyla Türkiye’nin Suriye’deki askeri varlığı arasında potansiyel bir karşılaşma riski bulunduğu belirtiliyor. Bunun, özellikle İran’a karşı yürütülen stratejik planlamada ek bir zorluk yarattığı öne sürülüyor.
